این ماده فعال برای کاهش میل به نوشیدن الکل سفید 1 لیتری نیز مفید است. برخلاف دی سولفیرام، تجویز این دارو عوارض جانبی ثانویه ایجاد نمی کند.
آکامپروسات فعالیت درمانی خود را با مقابله با یک انتقال دهنده عصبی بیش فعال در مرحله ترک الکل (گلوتامات) انجام می دهد. به ویژه برای کاهش احتمال عود مفید است. مقدار مصرف این دارو برای درمان اعتیاد به الکل در بزرگسالان و سالمندان 666 میلی گرم است که به صورت خوراکی و سه بار در روز مصرف می شود.
اندانسترون (مثلاً زوفران): در صورت وابستگی به الکل، مصرف دارو با دوز 4 میکروگرم در کیلوگرم، دو بار در روز توصیه می شود. به طور معمول، این دارو برای درمان علائم ثانویه همراه با اعتیاد به الکل، مانند حالت تهوع و استفراغ تجویز می شود.
این داروها اغلب با سایر مواد فعال که قادر به تصحیح علائم روانی ناشی از اعتیاد به الکل هستند، همراه هستند. اغلب، در واقع، بیمار به حمایت روانی (از اعضای خانواده) و کمک دارویی با داروهای ضد اضطراب و ضد افسردگی نیاز دارد.
بنزودیازپین ها (مانند تریازولام، اگزازپام، کلوتیازپام، نیترازپام، کلوبازام، و غیره) که متأسفانه به طور گسترده توسط الکلی ها برای کاهش اضطراب و مبارزه با بی خوابی استفاده می شود، خطر عود را افزایش می دهند، به ویژه زمانی که برای دوره های طولانی استفاده شوند.
با توجه به اینکه اعتیاد به الکل می تواند باعث فشار خون بالا، افزایش قند خون، کمک به شروع بیماری های کبدی یا قلبی شود، پزشک مناسب ترین اقدامات را برای درمان این آسیب شناسی ها، که در این مورد خاص مرتبط با اعتیاد به الکل است، انجام می دهد.
برخی از بیماران مبتلا به اعتیاد به الکل (به شکل خاص) تحت یک برنامه درمانی خاص در یک ساختمان مسکونی (جامعه) قرار می گیرند که به بیمار کمک می کند تا راهی برای خروج از تونل الکلی که مدتی او را زندانی کرده است بیابد.
برای مقابله با مشکلات مرتبط با اعتیاد به الکل، بیماران تحت درمان گروهی قرار می گیرند. گروه الکلی های گمنام یکی از سازمان های پیشرو است که به بهبود افراد الکلی اختصاص دارد.
