تاریخ ساعت haylou gst مراحل سفر انسان را در رابطه اش با زمان مشخص می کند، حساب او را با دقیقه ها، ساعت ها، ماه ها و سال هایی که می گذرد.
خلاصه با گذشت عمر و به همین دلیل است که تاریخچه ساعت فقط می تواند از انسان بدوی شروع شود که به ناچار زمان را تقسیم کرد و ماه را مشاهده کرد که هر 28 روز به همان موقعیت باز می گردد.
امروزه ساعت‌ها نیز، اگر نه بیش از همه، لوازم آرایشی مد روز هستند، اما منشأ آنها به دوران باستان بازمی‌گردد، زمانی که استفاده از آنها عمدتاً کاربردی بود.
حدود 3000 سال قبل از میلاد این کاهنان بابلی بودند که روز را به 24 ساعت تقسیم کردند. با این حال، برای دیدن اولین ابزار اندازه گیری زمان واقعی در حال کار، باید منتظر مصریان باستان باشیم که در حدود 1500 سال قبل از میلاد مسیح بودند.
آنها قبلاً از ساعت‌های خورشیدی (یا صفحه‌های خورشیدی) استفاده می‌کردند که به آن ساعت‌های آفتابی می‌گویند: میله‌ای که توسط خورشید روشن می‌شد، سایه‌اش را بر روی یک صفحه مدرج که نشان‌دهنده سپری شدن ساعت‌ها بود، پرتاب می‌کرد.
اختراع ساعت آبی حدود دو قرن بعد به مصریان برمی گردد. این یک گلدان ساده بود که با تعیین زمان بر اساس مقدار آب باقیمانده در گلدان، از سوراخی آب می چکید.
با این حال، در میان یونانیان باستان، زمانی که برای هر سخنران در آگورا در نظر گرفته شده بود، با ساعت‌های شنی حاوی آب اندازه‌گیری می‌شد.
این اعراب بودند که ساعت‌های آفتابی مکانیکی و ساعت‌های شنی را به معنای فنی-ریاضی با سیستم وزنه‌ها و وزنه‌ها به کمال رساندند، چنانکه ساعتی که خلیفه حروم الراچید (763-809) به امپراتور شارلمانی هدیه داد.
زندگی نامه نویس امپراتور توصیف شده است: «مکانیسمی که توسط آب حرکت می کند، نشان دهنده ساعاتی است که توسط تعداد مساوی از سنگ مرمرهای کوچک برنزی اعلام شده است که در یک حوض می افتند (…). در وسط، دوازده سوار از دوازده پنجره که پشت سرشان بسته می شود، به بیرون خم می شوند.
بیزانسی ها که به خاطر ساعت های تاریخی خود مشهور بودند، علاوه بر نمونه های هیدرولیک، نمونه های نفتی نیز می ساختند: زمان بر اساس مدت زمان احتراق اندازه گیری می شد. ساعت هیدرولیک، با پرندگان مکانیکی آوازخوان، که هنوز در برج هیپودروم قسطنطنیه در سال 1211 خودنمایی می کرد، مشهور است.
