ما همچنان شما را با مردم ایژفسک که در هیئت افتخار اودمورتیا فهرست شده اند آشنا می کنیم. این بار داستان در مورد یوگنی ارموکین، راننده بیل مکانیکی هیتاچی 200 در Izhevskoye Road Enterprise JSC است.
این دومین بار است که این افتخار را دریافت می کنم. برای اولین بار پرتره من در سال 1999-2000 در تالار افتخار آویزان شد. و دوباره اینجا. گفتم نه، اما کسی به حرف من گوش نداد. احتمالاً او هنوز هم خوب کار می کرد – اوگنی الکساندرویچ با لبخند می گوید.
اکنون همکاران یوگنی ارموکین را “ستاره ما” می نامند. آنها البته شوخی می کنند. در واقع احترام به او. با این حال، 42 سال از 66 سال خود را در یک شرکت راهداری کار می کرد. چیزی برای یادآوری وجود دارد.
اولین باری که با بیل مکانیکی چرخدار راندم را به یاد دارم. می لرزد، از این طرف به آن طرف می لرزد، اما من می ترسم، می ترسم غلت بزنم. همه خام از ماشین! اما بعد به آن عادت کردم.
یوگنی ارموکین به یاد می آورد که چگونه در دهه 70، زمانی که او تازه شروع به کار کرده بود، در اودمورتیا عملا هیچ جاده بین شهری با سطح سخت وجود نداشت.
– یک بار در پشت یک GAZ-51 در امتداد مسیر ساراپولسکی رانندگی می کردم – اتوبوس ها در آن زمان نرفتند ، مردم در کامیون هایی که بدنه آنها با سایبان پوشانده شده بود سوار شدند.
بنابراین گرد و غبار از یک جاده خاکی، گازهای خروجی اگزوز زیر آن پرواز کرد. و ما، مسافران، همه را نفس کشیدیم. در یک کلام نه تاکسی که اتاق گاز! سپس این جاده را در بین اولین ها آسفالت کردیم.
بیش از 40 سال است که قهرمان ما در سراسر اودمورتیا سفر کرده است. مشخص است که در دهه 70-80 او عملاً در محل کار زندگی می کرد.
– روز دوشنبه عازم تسهیلات شدیم و فقط شنبه به خانه برگشتیم. من به سختی خانواده، دخترانم را ندیدم و ما سه نفر از آنها را داریم، آنها بدون من بزرگ شدند – اوگنی ارموکین با کمی تأسف می گوید، اما با افتخار موفقیت های آنها را به اشتراک می گذارد. – دختر بزرگ مترجم آلمانی، دومی جراح دندانپزشک و کوچکترین آنها افسر پرسنل است. من قبلا یک پدربزرگ هستم – یک نوه و یک نوه دارم.
